De redding van ree
(n.v.d.r.) “Ik meen dat het gros van ons karpervissers nauw begaan is met de natuur om zich heen en zich senang voelt in zijn natuurlijke habitat, dat gezegd hebbende: ” Van de week zag ik een bericht voorbij komen op Facebook. Een niet alledaagse bericht kan je wel stellen. Dit keer geen verhaal over een megasessie, alhoewel deze ervaring Cedric de Strooper en Axel Nys nog lang zal heugen. Ik vroeg aan Cedric of hij zou goed wilde zijn om zijn verhaal met ons te delen. Et Voila ! ”
” Mijn vismaat Axel Nys en ik hadden besloten om een sessie te gaan vissen op het kanaal, een groot en breed kanaal. We hadden al een mooie rustige stek in gedachten waar wij zouden gaan vissen. We wilden dit zo goed mogelijk aanpakken, dus gingen we een paar dagen op voorhand voeren op de stek. Dat wij een mooie dag hadden uitgekozen bleek wel uit het stralende zonnetje en het was al lekker warm, dus zagen wij het volledig zitten! Aangekomen op de stek begonnen wij meteen met alles op te zetten, want wat hadden wij er zin in! Niet veel later lagen onze hengels op scherp en konden we genieten van een welverdiend biertje. Om ongeveer 20:00 uur liep de eerste hengel af: ” wat een run! ” We sprongen de rubberboot in en hebben de vis vanuit de boot moeten drillen vanwege de vele obstakels in het water. Na even te hebben gedrild, zat er een kleine schubkarper in mijn net. Ik had de vis netjes onthaakt en terug in zijn habitat gezet en 2 uur later ving ik nog een schubkarper, het ging goed! Toen het eenmaal donker was, waren we buiten nog aan het praten, aan het genieten van de rust.
Op enig moment zaten wij naar samen naar het water te staren en opeens zagen wij in de verte iets in het water zwemmen, maar wij zagen niet meteen wat het was. Het kwam steeds dichter en dichterbij, toen zag ik dat het een jonge ree was! We wisten allebei dat het dier nooit meer zelf uit het kanaal zou geraken, dit vanwege de hoge kanaal muren, dus besloten wij om het dier te gaan helpen. Gelukkig hadden we onze rubberboot bij, want anders konden we niet tot bij de ree geraken.
Aangekomen bij de ree had Axel een touw om de ree kunnen werpen om zo het dier tot aan de kant kunnen trekken. We tilden hem uit het water en legde hem in het gras. Het dier was volledig uitgeput, onderkoeld en in shock.
Hoe verzin je het!
Het kon zelfs niet meer op zijn poten staan. Ik had nog een 2de tent bij waar ik een petroleumkacheltje had ingezet en een onthaakmat waarop het dier kon liggen. Na een uurtje stopte de ree met rillen en was het volledig gekalmeerd en opgewarmd. De ree liet ons toe dat we het aaiden en zagen in zijn ogen dat het ons vertrouwde en ons dankbaar was. De ree is nog heel de nacht blijven rusten op de onthaakmat, dat terwijl het vrij was om te gaan, want de tent stond gewoon open. s ´Morgens toen het licht begon te worden is het beestje uiteindelijk vertrokken. Zo maak je nog eens wat mee aan het water. Wij waren super blij dat de ree het overleefd had! ”
Groetjes,
Cedric de Strooper
Het VBK zegt Well done mannen