Halverwege de week werden we s nachts plots verrast door flinke rukwinden die uit de Sahara kwamen, stoffige lucht hing over het dal en in een windstoot werden s nachts plots alle, reeds met extra stenen verstevigde rodpods met hengels en al omver geblazen. Dat was weer een avontuur op zich. S’morgens was de wind terug afgenomen en de rust teruggekeerd. Elke dag liep het beter en beter. Geregeld werd er ook wel eens een vis gelost, wat wel een beetje te wijten was aan het gebrek van het juiste materiaal, de afstand en zeer zachte bekken. Ook werd er wel eens vis verspeeld aan stenen of rotsen, waar je toch niet buiten kon. Klagen mochten wij zeker niet doen. De voorlaatste dag liep het al best goed toen er plots een helikopter van de brandweer kwam oefenen met een waterzak.
Jammerend tegen elkaar dachten we dat het nu wel eens gedaan kon zijn, dus we hielden dit schouwspel in de gaten, maar niets van deze gedachten klopte, want plots kregen wij de ene run na de andere. Alle vis schoot de kant in en dat betekende voor ons flink werken! De helikopter kwam maar liefst 5 of 6 keer terug en wij vingen die dag de meeste vissen van de week met dubbele runs en trippel runs. Zo werden ook prachtige plaatjes geschoten. Hoe vaak kan je met een helicopter op de achtergrond op de foto? Tegen het einde van de week werden de vissen ook iets groter. Op deze manier kon iedereen de laatste dag zijn target afvinken. Wat een avontuur en beleving! Wij hebben bij elkaar een 65 tal vissen kunnen landen en kregen een 90 tal van runs. En wat blijkt? dat er zeker niet gelogen word als er gezegd wordt dat 2/3 van de vissen fraai beschubt zijn. Een echte verwennerij voor wie graag zulke pareltjes vangt. Bij ons worden er weer reeds plannen gemaakt om met deze ervaring en kennis terug te gaan naar dit kleine paradijs! Tight lines Benny!