Rik Van Landschoot alias " Den boswachter "
Sebastien Vandoorne
Wat me het meeste aanspreekt aan openbaar vissen is dat je altijd de mogelijkheid hebt om te verkassen. Toen ik deze morgen de hengels uitwierp in het kanaal zag ik al meteen dat de omstandigheden niet ideaal waren. Als je al maanden aan een stuk een stekje bevist dan heb je al vlug door wanneer het wel of niet zal lukken. Toch geef ik het een uur of twee. Geen vis te bespeuren, dan maar verkassen. Eerst wilde ik zo’n 30km verder een stukje van een rivier net over de grens met Frankrijk gaan bevissen voor enkele uren, 4 hengels verdubbelen de kansen, maar nergens een goede spot gevonden. Dan maar gekozen voor een stuk water terug aan onze kant van de grens. Door de weinige tijd die ik had heb ik ervoor gekozen om het allemaal niet te moeilijk te maken. 1 hengel in de vaargeul en 1 aan een oude stakketsel. Een hand vol boilies erbij en een pva stickje aan de haak. Even later vertrekt de linker hengel en na een verdomd zenuwslopende dril rond en tussen het stakketsel kan ik een mooie spiegel netten. Dit soort vissen vergeet je niet rap! Inpakken en wegwezen… op naar een nieuw avontuur.
De redding van de ree
(n.v.d.r.) “Ik meen dat het gros van ons karpervissers nauw begaan is met de natuur om zich heen en zich senang voelt in zijn natuurlijke habitat, dat gezegd hebbende: ” Van de week zag ik een bericht voorbij komen op Facebook.
Een niet alledaagse bericht kan je wel stellen. Dit keer geen verhaal over een megasessie, alhoewel deze ervaring Cedric de Strooper en Axel Nys nog lang zal heugen. Ik vroeg aan Cedric of hij zou goed wilde zijn om zijn verhaal met ons te delen. Et Voila ! “” Mijn vismaat Axel Nys en ik hadden besloten om een sessie te gaan vissen op het kanaal, een groot en breed kanaal.
We hadden al een mooie rustige stek in gedachten waar wij zouden gaan vissen. We wilden dit zo goed mogelijk aanpakken, dus gingen we een paar dagen op voorhand voeren op de stek.
Dat wij een mooie dag hadden uitgekozen bleek wel uit het stralende zonnetje en het was al lekker warm, dus zagen wij het volledig zitten! Aangekomen op de stek begonnen wij meteen met alles op te zetten, want wat hadden wij er zin in! Niet veel later lagen onze hengels op scherp en konden we genieten van een welverdiend biertje. Om ongeveer 20:00 uur liep de eerste hengel af: ” wat een run! ” We sprongen de rubberboot in en hebben de vis vanuit de boot moeten drillen vanwege de vele obstakels in het water. Na even te hebben gedrild, zat er een kleine schubkarper in mijn net. Ik had de vis netjes onthaakt en terug in zijn habitat gezet en 2 uur later ving ik nog een schubkarper, het ging goed!
Toen het eenmaal donker was, waren we buiten nog aan het praten, aan het genieten van de rust.
Op enig moment zaten wij naar samen naar het water te staren en opeens zagen wij in de verte iets in het water zwemmen, maar wij zagen niet meteen wat het was. Het kwam steeds dichter en dichterbij, toen zag ik dat het een jonge ree was!
We wisten allebei dat het dier nooit meer zelf uit het kanaal zou geraken, dit vanwege de hoge kanaal muren, dus besloten wij om het dier te gaan helpen. Gelukkig hadden we onze rubberboot bij, want anders konden we niet tot bij de ree geraken. Aangekomen bij de ree had Axel een touw om de ree kunnen werpen om zo het dier tot aan de kant kunnen trekken. We tilden hem uit het water en legde hem in het gras. Het dier was volledig uitgeput, onderkoeld en in shock.
Het kon zelfs niet meer op zijn poten staan. Ik had nog een 2de tent bij waar ik een petroleumkacheltje had ingezet en een onthaakmat waarop het dier kon liggen.
Na een uurtje stopte de ree met rillen en was het volledig gekalmeerd en opgewarmd. De ree liet ons toe dat we het aaiden en zagen in zijn ogen dat het ons vertrouwde en ons dankbaar was.
De ree is nog heel de nacht blijven rusten op de onthaakmat, dat terwijl het vrij was om te gaan, want de tent stond gewoon open. s ´Morgens toen het licht begon te worden is het beestje uiteindelijk vertrokken.
Zo maak je nog eens wat mee aan het water. Wij waren super blij dat de ree het overleefd had! ”
Groetjes
Het VBK zegt Well Done mannen.
Rik Van Landschoot
Afgelopen nacht arriveerde ik iets na middernacht op 1 van de syndicaten waar ik na 12 jaar op de wachtlijst reeds enkele jaren in het bezit ben van een gegeerde vergunning.Op m’n werk was ik al een lange periode non-stop aan het werk en aangezien ik komend weekend terug moest doorwerken wilde ik absoluut nog voor de weekendvissers arriveerden een nachtje meepikken aan het water.Rond 01:00 uur ’s nachts was ik eindelijk geïnstalleerd op een stek waar ik een vis hoorde draaien toen ik uit de wagen stapte.
Wat ik niet wist was, dat ik de hier opvolgende 10 uur (hoewel ik doodop was) niet kon overgaan tot slapen aangezien er 12 karpers de binnenkant van m’n net zagen. Werkelijk gekkenwerk!Blijkbaar had ik een grote groep vissen op m’n stek die reeds aan het samen troepen waren enkele dagen of weken voor de paaiperiode van start zou gaan. Toen er bij deze 12 karpers ook nog eens 3 dertigponders bijzaten kon m’n geluk echt niet op en kon een nachtje slaap overslaan me helemaal niet deren en bleef de smile lang aanhouden.
mvg Rik “den boswachter” Van Landschoot
De Oude Schelde
“ Elke ontmoeting een nieuw begin. Ontmoeten is een avontuur, open staan voor de ander, open staan voor je omgeving ”
Zo ook verliep mijn 1e kennismaking met de Oude Schelde. De Oude Schelde is een 6 kilometer lange zijarm van de Schelde met een oppervlakte van 115 hectare. In de 13e eeuw werd dit deel afgesloten van haar moeder rivier, dit omdat de bedding van de Schelde zich verplaatste. Het is op één na het oudste waterbouwkundige waterwerk in België, en het oudste in Vlaanderen. Het dateert uit 1592. Aan de Oude Schelde ligt ook het Kasteel de Marnix de Sainte-Aldegonde. How about that! Karpervissend Nederland lijkt dezer dagen massaal te zijn geëmigreerd naar Frankrijk en ik kan ze dat alles behalve kwalijk nemen, althans als ik zo de berichtgeving op sociale media mag geloven. Ik houd het deze maal het iets dichter bij huis. 45 minuten om precies te zijn. Frans Weemaes nodigde mij onlangs uit om de lijnen eens nat te komen maken aan zijn pittoreske stulpje (a.k.a Grizzly base camp). Ik had al enige vangst foto’s gezien en straffe verhalen gehoord over dit water en dat maakte mij, how should i put it… enigszins nieuwsgierig, dan wel Afrikaans hongerig naar dit water. Na de pasen moest de sessie plaats gaan vinden en wel van maandag- tot woensdagochtend te verstaan. De maandag overdag nog met het gezin naar het strand geweest, want het was me een partij heerlijk weer de afgelopen dagen. Temperaturen boven de 20 graden. Heel het gezin is vrij. Dus ja, dan moet je het er zeker van nemen!
De maandagavond hadden wij nog een afspraak om bij de schoonouders te gaan eten. De navigatie stond inmiddels ingesteld om naar Bornem (België) te koersen. Tijdens het eten begon het gevoel van opwinding en het verlangen naar het water mij parten te spelen. Mijn gedachten waren al dáár, maar mijn vleselijke wezen was nog zittend in de achtertuin van mijn schoonouders. Na het eten vroeg moeder lief of ik nog tijd had voor een bakje koffie? maar daar had ik echt geen behoefte aan. “ Ik drink liever koffie aan het water.” dacht bij bij mezelf. Mijn telefoon ging over. Frans belt: “…….. hoi… ben de gij al onder de baan? “ Nee, ik sta op het punt om te vertrekken, hoezo? “ Ja, ken de eerste al binnen, hebt ge uw camera bij? “ Ja ja, old man. I,m on my way!
Met gezwinde spoed haastte ik mij naar mijn overvol en bepakt voiture en gaf gas richting België. Binnen 45 minuten reed ik over de brug van Temse. Het te bevissen water en het statig pronkend kasteel doemde op in mijn linkerooghoek. Ik draaide rechts weg van de brug en liet de drukke autoweg achter mij en waande mij direct in een oase van groen. Het was inmiddels al tegen 20.30 uur toen ik aankwam bij de mancave van Frans. Het was natuurlijk zaak om de hengels bij het wegkwijnende voorjaarszonnetje z.s.m. in te leggen. Toen die opgave een feit was haalde Frans de eerste patiënt van de dag uit de sling. Een hoog gebouwde schub van 16 kilo gaf acte present. Frans gaf deze schub de liefkozende (bij)naam – “ d’n Italjaan “ – waarom wist ik eigenlijk niet, hier heb ik niet meer mijn licht over opgestoken, want ik was nog steeds bezig om de omgeving in mij op te nemen. De locatie was bevredigend en overweldigend voor het netvlies, en de stilte was oorverdovend luid.
Zoals dat zo vaak gaat met warme dagen en een druk voorprogramma, verstoorde de slaap mijn serene gemoedstoestand en na enkele koude pintjes was het tijd om te gaan slapen. Gedurende de nacht hoorde ik links van mij enkele vissen springen, mijn beetmelders gaven af en toe teken van leven, brasem of krabben? Een echte run bleef echter uit. Onder de ochtend, ik meen een uur of half 6, knalde mijn rechter hengel ervandoor. Deze gangster koos gelijk de takken op te zoeken. Door mijn tijd en rust te pakken wist ik de karper rustig uit de takken te krijgen, enkele zweetpareltjes wisten zich toch te vormen rond mijn voorhoofd. Je zou het toch maar hebben ‘ je eerste vis gelijk verspelen, ondenkbaar? Neen meneer. Realistisch? Ja, zeker gezien dit water gewoon een en al obstakel is, althans de kanten toch allerminst. Een goed gevulde schub van 14.6 kilo was debat aan een woeste ontwaking te midde van dit paradijselijk verblijf. Zo blij als een kind liep ik in de richting van Frans zijn onderkomen, maar de beste man lag nog op een oor en naast zijn steiger zag ik een sling drijven. “ Die had kennelijk wel goed gevangen vannacht” – verbeet ik in mijzelf.
Lijn druk:
Koffie, koffie en vooruit nog een bakje koffie, gevolgd door een welverdiend ontbijt. Zo startte de ochtend aan dit magnifiek water. De ochtend verliep rustig, maar rond een uur of 12 kwam daar verandering is, althans alleen de hengels van Frans maakte meters. Gedurende dag kwamen er over 20 karpers op de mat, terwijl mijn beetmelders angstvallig stil bleven. Een vreemde gewaarwording, want de rechter hengel van Frans en mijn linker hengel lagen in dezelfde sector, het zelfde aas en rig. Deze hengels lagen ongeveer 50 meter uit elkaar, mogelijk gevalletje van lijn druk?! “ The door is closed” ‘ zei Frans grappend. Ja, zo grappig was dat niet makker. De runs volgde elkaar in rap tempo op, de een nog groter dan de ander en af en toe liep/zwom er een spiegelkarper tussendoor. Dat was op dat water kennelijk een unicum. Er werd zoveel karper gevangen dat ik het zelfs voor elkaar kreeg om een landingsnet te slopen, want tijdens het scheppen brak de steel onder het spreidblok. Kwestie van materiaalmoeheid of louter van onbekwaamheid? Hmm…dat laat ik maar in het midden. Later kwam er nog een zware schub op de mat die nogal spastische bewegingen maakten. Iedere keer dat het vingertje achter de borstvin ging trok hij zijn staart richting zijn bek en zijn vinnen zette hij demonstratief op. Ti’s dat die niet kon blazen als een kat, want anders had die het zeker gedaan of op zijn minst geblaft….of zo iets.
Natte schoenen:
Op den duur liep wéér een hengel van Frans af, dit keer de linker hengel. (Het lijkt alsof ik in dit verhaal eerder toeschouwer dan deelnemer was) De gehaakte was kennelijk een fors slag groter dan dat er eerder op de mat was gekomen. De Bruce Ashby’s Perimeters van Frans gingen behoorlijk krom tijdens de dril. De gehaakte kende het klappen van de zweep maar al te goed, want ook deze schubbemans koerste linea recta naar de zijkant, waar kennelijk wat takken onder water lagen. De karper zat ram vast in de takken en het bleek een verloren strijd, was het niet dat ik al mijn moed bij elkaar pakte en riep “ Ik ga wel.” – gewapend met de steel van het eerder door mij gesloopte net, liep via de zijkant behoudend in de richting waar de karper verstrikt zat. De wervelingen die het gevaarte maakte onder de oppervlakte verraadde zijn locatie. Het water was helder en het “ BEEST “ had een muil waarin een vuist makkelijk zou kunnen verdwalen. De haak zat goed in de onderlip, echter de lijn liep over een verzonken tak. Met de steel kon ik de lijn terug schuiven richting het uiteinde van deze tak. Dit ging met enige moeite en beleid best wel goed, maar omdat ik boven het water laveerde en op een paar dunne takken stond, was het moeilijk om kracht te zetten en mijzelf in evenwicht te houden. Het lukte uiteindelijk wel. De karper schoot los en ik gleed van de overhangende tak het water in. Natte schoenen waren het gevolg en ik kwam er achter dat ik iets vergeten was. Juist, een 2e paar schoenen!
De lijn viel slap en terwijl Frans druk zette op de lijn, zag ik de karper wild schudden met zijn kop. De haak floepte uit zijn lip en weg was die. Eeuwig zonde! ik schatte deze karper zeker richting de 50 pond, als het niet meer was. Met soppende schoenen en een brok in mijn keel liep ik terug naar Frans en deelde mijn betreurenswaardige bevindingen met hem. Verslagen gingen de lijnen terug in het water en was het wachten op de volgende. Moe van alle runs en de warme namiddag deed vervolgens de avond moeizaam zijn intrede en Frans had voor ons een heerlijk bord spaghetti gemaakt, dit natuurlijk onder het genot van een heerlijke fles wijn, een fles waarvan de inhoud de avond niet overleefde.
Socializen:
Kennelijk weet iedereen Frans te vinden, want ook Istvan, goede vriend en viswachter van o.a. De Rode Sluis, kwam met ons de vangsten vieren. Dit alles onder het genot van een pintje. Na wat sterke anekdotes en 3 runs verder ging ook Istvan er weer vandoor en was het voor ons tijd om te gaan slapen. De nacht beloofde alleszins een vruchtbare te worden, althans voor Frans dan. Onder de ochtend werd ik wederom gewekt door een volle fluiter, deze keer kwam die van de verste stek. Een mooie schub van 15.4 kilogrammen mocht ik over net koord dirigeren. De zon was nog verscholen achter de bomenrij en ik moest beslissen of ik nu of later foto’s ging maken, maar het decor en de nevel over het water gaven mij de doorslag. Nadat ik de schub terug had gezet in het water en koffie gemaakt had, liep ik richting Frans. Al zijn hengels waren binnengedraaid en een gevulde sling sprak boekdelen. Hij had het wederom drukker gehad dan ik. “ Mogúh Frans, Koffie? “ verschrokken schoot Frans overeind en zei dat hij de vangsten vannacht zo beu was, dat hij besloten had de handdoek in de ring te gooien.” The door is open “ grapte hij. Tja Frans, je wordt natuurlijk al een dagje ouder amigo 😉 In de sling wachtte een mooie spiegel op zijn fotomoment en na een ontbijtje en nog wat runs, was het welletjes. Ik had beloofd rond 13.00 uur terug thuis te zijn, dus was het tijd om de boel op te ruimen voor een volgende keer. Dit water heeft mijn hart zeker gestolen, alleen jammer dat ik niet zo vaak met een kromme hengel heb mogen staan, maar met een landingsnet en camera des te meer! It’s all part of the game i suppose……
Dat was lekker
Weekje Ait Messaoud
In het volgende VBK-Magazine staat een uitgebreid artikel/interview met Stefaan Bleyenberg over het recent door karpervissers ontdekte Marokkaanse stuwmeer Ait Messaoud.
Alijn vergezelde Stefaan einde maart voor een weekje richting het zonnige Marokko. Het werd een prachtige belevenis en het duo ving 17 vissen tot 19 kg. De schilderachtige spiegels waarvoor Marokko bekend staat komen hier in grote getale voor en maken voor 80% deel uit van de vangsten. De ene spiegel is nog mooier dan de andere! Een paradijs voor wie houdt van markante beschubde vissen. Los daarvan herbergt het ca.160 ha grote stuwmeer ook een kleinere partij grotere schubs.
Hier alvast een voorproefje en lees vooral het in mei te verschijnen artikel in VBK-Magazine nr 93!
Lake Chira
N.V.D.R.
Toen ik onlangs een foto van Benny Heyns voorbij zag komen op Facebook van zijn trip naar Gran Canaria wist ik het zeker. Achter die vangstfoto’s gaat naar alle waarschijnlijkheid een mooi verhaal schuil. Zo enthousiast als ik was kwam ik gelijk bij Benny op de lijn en zo geschiedde het dat Benny zo goed was om zijn verhaal en foto’s met ons te delen! Pak alvast een kom om het kwijl op te vangen, want van deze spiegels gaat u waarschijnlijk watertanden. Enjoy the reading folks!
De pareltjes van Lake Chira.
Vorig voorjaar besloten Ivo Druyts, Paul Sharpe en ik een trip te boeken naar Lake Chira in Gran Canaria. Een water dat bekend staat om zijn vele fraai beschubde spiegels. Wij besloten om de eerste week van december te gaan, dan zijn de nachten daar al wat kouder en heb je toch nog heerlijke temperaturen overdag.
Eindelijk was het zover, 2 december de dag van vertrek! Alleen gepakt met handbagage, gewone bagage met de nodige vis pullen erin en een extra koffer met 20 kg boilies, dips, pop-ups, boosted hookbaits enz. Kwamen we op de luchthaven aan voor een vlucht van 4 uur naar Las Palmas. Daar geland werden alle spullen in de huurwagen gepropt en en vertrokken we voor een ritje van 60 km. Dit ritje bleek toch iets langer te duren dan gedacht want we kwamen terug op 1000m hoogte uit, dus met een gemiddelde snelheid van 40km/u slingerend de berg terug omhoog, boven aangekomen zagen we het stuwmeer in een klein dalletje liggen, het befaamde Lake Cira. Na een korte ontmoeting met de uitbaters en het ophalen van de spullen gingen we richting het water, goed luisterend naar wat ze ons aanraadde en hoe en waar er meestal gevist werd. Na kort overleg besloten we om stekken in eigen kant de eerste avond aan te voeren en een nacht in het huisje te slapen om vervolgens s’ morgens fris te starten voor onze 5 nachten aan het water.
De eerste dag en nacht werd op de voerstekken gevist in eigen kant, dat leverde ons een 5 tal vissen op en meteen werden we verwend met wat mooie schilderijtjes! Dit in combinatie met deze prachtige locatie deed ons stuk voor stuk verwonderen. De volgende ochtend werden ook meteen enkele hengels in een klein roeibootje naar de overkant uitgeroeid, omdat we daar toch geregeld vis zagen springen. Na 250- 275 meter geroeid te hebben, werd de stek zorgvuldig uitgepeild op de old skool manier met de lijn in de hand, wat echt wel nodig was want een meter verder uit de kant kon makkelijk 1,5 meter in diepte verschillen en zo konden we ook een plek uitzoeken die steenvrij was. Dit werd dan aangevoerd met wat gecrushte boilies en wat grondvoer dat bij de uitbaters te koop was. Dan wachten op die ene aanbeet, de moment dat de zon op de overkant scheen bleek dit de perfecte zet te zijn, die dag kregen we liefst 11 runs en werden meteen extra hengels aan de overkant gelegd. Maar van de moment dat de zon onderging viel het aantal aanbeten ook terug. Zo maakten we ook de beslissing om dan de hengels ook s nachts niet terug uit te varen, maar gewoon terug te leggen op de stekken in eigen kant. Zo hadden alle stekken momenten van rust. Elke nacht was het steeds peuteren om een vis te strikken. S’ nachts kwamen we op een 3 tal aanbeten uit, maar op het moment dat het zonnetje erdoor kwam ging de actie meteen de lucht in!
Halverwege de week werden we s nachts plots verrast door flinke rukwinden die uit de Sahara kwamen, stoffige lucht hing over het dal en in een windstoot werden s nachts plots alle, reeds met extra stenen verstevigde rodpods met hengels en al omver geblazen. Dat was weer een avontuur op zich. S’morgens was de wind terug afgenomen en de rust teruggekeerd. Elke dag liep het beter en beter. Geregeld werd er ook wel eens een vis gelost, wat wel een beetje te wijten was aan het gebrek van het juiste materiaal, de afstand en zeer zachte bekken. Ook werd er wel eens vis verspeeld aan stenen of rotsen, waar je toch niet buiten kon. Klagen mochten wij zeker niet doen. De voorlaatste dag liep het al best goed toen er plots een helikopter van de brandweer kwam oefenen met een waterzak.
Jammerend tegen elkaar dachten we dat het nu wel eens gedaan kon zijn, dus we hielden dit schouwspel in de gaten, maar niets van deze gedachten klopte, want plots kregen wij de ene run na de andere. Alle vis schoot de kant in en dat betekende voor ons flink werken! De helikopter kwam maar liefst 5 of 6 keer terug en wij vingen die dag de meeste vissen van de week met dubbele runs en trippel runs. Zo werden ook prachtige plaatjes geschoten. Hoe vaak kan je met een helicopter op de achtergrond op de foto? Tegen het einde van de week werden de vissen ook iets groter. Op deze manier kon iedereen de laatste dag zijn target afvinken. Wat een avontuur en beleving! Wij hebben bij elkaar een 65 tal vissen kunnen landen en kregen een 90 tal van runs. En wat blijkt? dat er zeker niet gelogen word als er gezegd wordt dat 2/3 van de vissen fraai beschubt zijn. Een echte verwennerij voor wie graag zulke pareltjes vangt. Bij ons worden er weer reeds plannen gemaakt om met deze ervaring en kennis terug te gaan naar dit kleine paradijs! Tight lines Benny!
Ian Thiels
(n.v.d.r) Ian Thiels heeft onlangs een presentatie mogen houden in Casa del Loco. Wij waren benieuwd hoe hij deze avond had ervaren en vroegen hem of hij er een verslagje van kon maken.
- Ian Thiels aan het woord:
Een paar weken geleden mocht ik voor de eerste keer een voordracht geven aan het OVK in Casa del Loco. Dit kwam ook op het juiste moment aangezien ik nu iets langer dan een jaar in Oost -Vlaanderen woon, en ik ook officieel van Kempenaar een Oost-Vlaming ben geworden. Voorafgaande was ik een beetje zenuwachtig, maar dit ging er vrij snel vanaf. Het werd een lange presentatie waar zenuwen geen parten in speelden. Dit was mede te danken aan het Oost-Vlaamse warme publiek. Ze waren zeer aandachtig, stelden vragen en toonden appreciatie voor de voordracht. Dit apprecieer ik wel enorm en is zeker voor herhaling vatbaar. Nu maar hopen dat ze mij ook zo warm verwelkomen aan de wateren in Oost-Vlaanderen. Kortom, het was een succesje met de juiste mensen aanwezig!
Peter De Smedt
We schrijven 10 februari 2018 en ik ben juist terug van een 2de wintersessie op het Zuid-Franse bakkenwater Lac de Curton aka Rainbow Lake. Willem Den Deurwaarder pas aangesteld als social media verantwoordelijke voor het Grizzly Tackle team en het VBK, eigenlijk het bekendere WS-Team stuurt mij een mail met de vraag om mijn wedervaren aan papier, lees computerscherm, toe te vertrouwen. Ok, in een team zitten betekent ook dat je niet enkel aan de ontvangende kant zit maar dat ook al eens een tegenprestatie mag geleverd worden.
Ik krijg bijgevolg een resem vragen doorgestuurd die ik min of meer verhalend zal trachten te beantwoorden.Eerst en vooral, ik ben Peter De Smedt, woon te Willebroek, ben spijtig genoeg al 54 jaar en vis sedert mijn 6 jaar. Niet continu, want ben tot mijn 17 jaar vooral voetballer geweest. Ze zeiden met talent maar dat is er dan alvast nooit uitgekomen. Velen geroepen weinig uitverkoren zeg maar. In 1986 ben ik gericht op karper beginnen vissen, de anciens in the scene weten dus wel min of meer wie ik ben maar voor de jongere generatie zal dat anders liggen. Ik ben namelijk tussen 2003 en 2013 uit het vissen gestapt om competitief te gaan wielrennen. Waar abrupt een einde aan kwam in begin 2014 na een horrorcrash in een sprint tegen 50km/u. Volledig gebarsten bekken met een lange revalidatie als gevolg. Fietsen doe ik nog af en toe maar dan uitsluitend recreatief. Toen ik wat later op één van die dagen waarin ik me oeverloos verveelde terecht kwam in mijn moeders garage waar ik oog in oog stond met mijn karpermateriaal. Dat had ik namelijk, op uitzondering van mijn zodiac met motor, daar allemaal netjes gestockeerd. Waarom dat dan niet even meenemen naar huis om het proper te maken? Zo gezegd, zo gedaan en een paar weken later zat ik aan de oevers van het Zeekanaal, waar ik een boogscheut afwoon, knollen te vangen. En opnieuw vertrokken waren we..
Het werd een hernieuwde kennismaking met een passie die ik lang had opgezogen als zuivere lucht en het beviel mij wonderwel. Echter, de intensiteit zoals waarmee ik er vroeger tegenaan ging, die wilde ik temperen, alleen al vanwege de bedenkelijke blik die ik regelmatig toegeworpen kreeg van mijn eega. In al die visloze jaren waren er wel nog met enkele mensen uit het karpervissen contacten gebleven. Patrick Bauwens, ook regelmatig fietser overigens hoorde ik nog vrij frequent en af en toe Kris Van Looy vanwege ons gezamenlijke hobby, koi houden.
Langzamerhand bouwde ik terug op wat ik lang geleden achter mij had gelaten. En kwam tot de vaststelling dat het routineuze er helemaal uit was. Waar ik bvb vroeger een lood op 1m² gooide op 50 of 60m afstand leek die discipline alvast volledig verleerd. Tot vandaag is dat nog altijd niet optimaal alhoewel ik wel al terug redelijk uit de voeten kan. Het kabbelde rustig aan verder tot ik begin 2015 Kris weer aan de lijn kreeg en hij mij compleet verrastte met de vraag of ik hem wilde vergezellen voor een Rainbow sessie in november van dat jaar. Qua retour kon dat wel tellen en ik ben er dan ook graag op ingegaan. De start van mijn Rainbowgang werd ingezet en ondertussen heb ik er reeds 6 sessies opzitten.
Over mijn twee laatste sessies ga ik een beetje trachten te beschrijven hoe ik die beleefd heb, waar ik nog al wat aandacht aan heb besteed en waar hopelijk mensen die ook voor hun eerste keer de mogelijkheid krijgen om er te vissen ook wat aan kunnen hebben. Het is ergens maart 2018 als ik via Alijn Danau de vraag krijg om een boeking te wisselen. Dit om iemand anders terwille te zijn die in zijn eigen boekingsweek niet kon gaan. Normaal had ik november op stek 21 op de planning , doch dit werd december op stek 1-2. Dit vond ik overigens interessant want ik zou 6 weken later 1-2 nog eens aandoen, dus kon ik in de 2de sessie gebruik maken van alle opgedane ervaring eerder. Wat ik mensen aanraad is om voorafgaandelijk te trachten om zoveel mogelijk informatie te vergaren. Er zijn genoeg Rainbow experten te vinden en ik ben vrij zeker dat info nogal vrij makkelijk zal gedeeld worden. Naast Kris Van Looy had ik in juli vorig jaar ook nog een sessie gevist met Pascal Praet, eigenaar van EFB, en die heeft mij heel kwistig van goede info voorzien zodat ik mij al een goed beeld kon vormen van wat mij te wachten zou staan. Want Rainbow is geen referentie voor een doorsnee water, elke stek ziet er compleet anders uit en vraagt andere aandachtspunten.
Het is dan ook vrij snel december als ik mij op pad begeef voor de eerste sessie samen met Michael Van Der Putten. Kris en Pascal hadden andere plannen en dus moest ik iemand zoeken om mij te vergezellen. Michael die met zijn firma Exclusive Baits zowat achter mijn hoek zit is mijn vaste bollenroller, ik krijg namelijk enkel mix aangeleverd en daar hij mij al zo dikwijls goed geholpen heeft bied ik hem een sessie aan. Het ene plezier is het andere waard, toch ? Lang hoeft ie er overigens niet over na te denken. De gele hesjes toestanden in Frankrijk doen ons Parijs vermijden maar op een goede 11u staan we toch aan de oever van het meer dat de komende week zal bevist worden. Zoals gebruikelijk is kiest de persoon die de boeking heeft de plaats waar hij wil zetten, links of rechts op de stek en ik had mij al voorgenomen 2x dezelfde kant te kiezen. Stek 1 voor mij dus, en Michael op 2. Kampement wordt opgezet en in de namiddag worden spots verkend en hengels uitgelegd. Ik kies voor een vrij uitgebreide particlemix die ik nog aanvul met sweetcorn, zeer stevig gezoet. Als boilie opteer ik voor de Nuttymix van WS en heb van Pascal ook een paar kilo-tjes Decennia bolletjes meegekregen. Een gevolg van een uitvoerige conversatie over winterboilies eerder gevoerd. Ik vis ze de eerste dagen naast mekaar, gelijk verdeeld op elk twee hengels. Qua rig hou ik het vrij simpel, ik gebruik 35lb TNT Jell-y-Wire in combinatie met een Solar 101, toch wel de haak voor Rainbow. Een TNT tungsten line aligner erop en die rig wordt elks voorzien van een snowman presentatie. Deze set-up is voldoende sterk voor deze stek. Op andere stekken waar meer kracht nodig is zet ik Kryston Gold in als rigmateriaal, 45lb en oersterk en schuurbestendig.
De eerste dagen regent het (te)veel, iets wat de resultaten op Rainbow niet ten goede komt is mijn gedacht. De eerste weersverbetering doet gelijk het account openen en de eerste twee vissen waaronder een bijna 22kg spiegel komen op kant. Owkee, naar Bow normen niets speciaals maar het is winter, vis is vis. Er wordt gevist op diepten tussen 4 en 5.5m waarbij ik de grens opzoek tussen zacht en hard. Ondanks het redelijk afwezig zijn op deze stek van obstakels opteer ik steevast voor een markerfloat op de lijn waardoor er geen vrijstaande lijn over de bodem komt te liggen en bij het drillen het altijd duidelijk is waar de vis zich naartoe beweegt. Als hoofdlijn gebruik ik 25honderste Berkeley Whiplash. Die trekt een ontieglijke 80lbs en wordt gecomplementeerd met een 1m lange voorslag van 80honderste extra schuurbestendig Berkeley Big Game Fluorocarbon. Lijkt overkill maar is het niet, hout vasthouden maar tot op heden is mijn landingsratio 9 op 10. Twee lossers en 1 vis die zich had vastgezwommen op een klein obstakel en zich van de haak wist te ontdoen. Dit toch op een totaal aantal aanbeten van iets boven de 30 momenteel. Op donderdag breekt de zon door en blaast de wind eindelijk recht bij mij de hoek in. Dit is wat ik nodig heb en na een kleinere vis krijg ik een snoeiharde beet op één van mijn hengels. Mijn slip staat erg strak afgesteld en de hengel die vast gefixeerd zit in de rod rest vangt de eerste klappen op. De boot in en in no-time ben ik boven de vis. Dit lijkt een betere vis, laat zich niet direct zien maar na enige tijd geeft ie zich toch gewonnen. De eerste wintervijftiger is een feit en ik ben maar wat blij met deze blok van een schub. De laatste dag brengt nog een dertiger op kant. Ik ben dan ook gelukkig met het resultaat van 5 vissen daar er in deze week op het ganse meer door 22 vissers een 20-tal vissen gevangen worden? Blanken hoort er ook bij op Rainbow, heb ikzelf ook al gehad, en Michael ondervind eveneens dat het geen evidentie is om wat te vangen want hij scoort ook een visloze sessie. Dat is part of the game en zelfs de meest ervaren vissers worden er vroeg of laat mee geconfronteerd. Echter, de omgeving, natuur, beleving maken veel goed en Michael krijgt volgend jaar zijn herkansing wel.
We zijn in no time 6 weken verder als de 2de sessie zich al aandient. Het is nu eerste week februari en dan denk je aan vriezen en sneeuw. Doch dit blijkt nogal mee te vallen. Ik heb deze keer weer het gezelschap van Kris van Looy. Ervaren rat, euh rot, die inmiddels ergens rond de 40 sessies op dit water heeft gevist. Ik hoef niet te zeggen dat dit mijn eigen ervaring opdoen sneller laat gaan dan dat ik het zelf allemaal moet uitzoeken. Ik merk dan ook dat mijn vertrouwen in mijn eigen visserij er met rasse schreden toeneemt. We besluiten ditmaal onze start iets anders aan te pakken. We vertrekken zoals gebruikelijk op vrijdagmorgen maar ipv direct naar het water te rijden, ’s avonds te gaan eten in de gekende Brochetterie en daarna onze bedchair open te plooien in het clubhuis om daar te overnachten rijden we naar een in de buurt gelegen hotel. Voor nog geen 40 euro pp reserveer ik een kamer en eten we ’s avonds een lekkere maaltijd in het hotel. Een rustige nacht later staan we ’s morgens op, een verkwikkende douche en lekker ontbijt achter de kiezen en off we go naar het water. Voor herhaling vatbaar !
De eerste dag vertaald zich zoals altijd in opstellen kampement en lijnen inleggen. Bij mij gaat dit natuurlijk erg gezwind, de stek zit nog vers in mijn geheugen. Als aas heb ik weer mijn Nuttymix mee en ook een extra zoete birdfoodbol van WS mix rijkelijk geflavoured met EMIC aka Evaporated Milk Ice Cream. Absoluut een topflavour die binnen het team veelvuldig gebruikt wordt. Heeft een mierzoete smaak en geur, en ik gebruik het zowel in vloeibare als in poedervorm. Ik voorzie het haakaas eveneens van een behoorlijke portie EMIC met zelfs bijkomend wat LSMBE, Liquid Sweet Milk Bait Enhancer. In koud water absoluut een killer. Ook de particlemix is weer van de partij maar die heb ik nu nog extra voorzien van gecrunshte boilies en grondvoer. Dit allemaal gemengd met een zoete tijgenotensiroop. Valt het op dat ik een liefhebber van zoet ben ?
Qua rig doe ik precies eender doch pits er een paar cm in lengte af. Het water is nog enkele graden gedaald en ik vermoed de vis toch wat trager en slomer als in december. Met enige verbazing heb ik de volgende morgen al twee vissen op kant. Kleinere vissen weliswaar maar ik weet dat er dan vroeg of laat een beter exemplaar tussen loopt, zaak is de handel aan de praat te houden. Ook Kris is inmiddels in gang geschoten alhoewel het de 3de kleine vis op rij is. De volgende dagen verlopen met wat up en downs. Ik blank een dag, krijg dan weer een aantal aanbeten en Kris trekt de eerste betere vis over de koord, een hoge dertiger. Op donderdagmiddag besluit ik dan een hengel die al 5 dagen op een hotspot ligt weg te trekken omdat ik vermoed dat de vissen hoger zitten. Ik weet dat die hotspot, als er een vis afkomt meestal iets groot oplevert, maar neem toch het risico. Ik leg deze op een aflopend talud een 15m naast een omgevallen boom die met lange tentakels nog in het water ligt. Dat is een risico omdat een vis zonder lijn te nemen die boom kan bereiken. Ik voorzie dan ook bij een eventuele aanbeet dat ik eerst tracht om een 20m lijn te winnen alvorens ik de boot instap. Het blijkt een gouden zet te zijn geweest. Om iets voor middernacht gaat de beetmelder af van deze hengel die ik van de steun rits en waar ik gelijk druk op zet. Verdomme, wat is dit nu, lijkt wel een brasem, die eerste meters. Tot ik een behoorlijke snok op de lijn krijg en ik maak dat ik boven de vis ben met de boot. Brasem? Nee hoor, ineens hangt er een zakje zand aan mijn hengel. Als ik wat later in het schijnsel van mijn hoofdlamp een imposante spiegel zie bovenkomen weet ik dat er weer een vijftiger in de net zit. Een vis in de retainersling of bewaarzak houden is verboden op Rainbow en aan die regel hou ik me ook netjes. De stek wordt verlicht en de vis gefotografeerd. Ook de hengel moet er nog terug in en zo ben je snel twee uur verder. Die nacht moet ik er overigens nog een keer uit, maar ditmaal is het weer een kleiner exemplaar. Ik ben nog erg hoopvol voor de laatste dag maar alle hengels hebben zich in stilzwijgen gehuld. Ik sluit dan ook deze wintersessies af met een erg goed gevoel. Twee keer een vijftiger in de winter is toch mooi meegenomen. Alhoewel dit in sommige perioden a piece of cake is op Rainbow blijkt er in de winter ook veelvuldig geblankt te worden. Maar can’t wait to go back !